ฉันได้ฟังปริศนาธรรมเรื่องนี้จากคุณแม่ ซึ่งพระอาจารย์ประสงค์ ปริปุณฺโณ
จากวัดป่าชิคาโก ท่านกรุณาเทศน์ให้ฟัง
พระอาจารย์เริ่มเรื่องด้วยคำถามว่า...
"ถ้ามีหมาเน่า ลอยน้ำมาติดที่หน้าบ้านของเรา เราจะทำยังไง"
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า...
"ให้เอาไม้เขี่ยมันออกไป"
พระอาจารย์ก็ถามต่อว่า...
"เขี่ยเสร็จแล้ว หมาเน่าลอยไปแล้ว ไม้นั้นเราทำยังไง"
ทุกคนก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันอีกว่า...
"ก็ต้องโยนทิ้งไป"
คราวนี้พระอาจารย์ก็บอกว่า...
"นั่นแหละ มีคนบางพวก ไม่ยอมทิ้งไม้เขี่ยหมาเน่านั้นไปเฉยๆ ไม่รู้เสียดายอะไร ทั้งๆที่รู้ว่าเหม็น แต่ก็หยิบกลับขึ้นมาดมอยู่เรื่อย ไม้เขี่ยหมาเน่าๆเหม็นๆน่ะ"
พระอาจารย์เล่าเรื่องจบเพียงแค่นี้ ทิ้งไว้เป็นปริศนาธรรมให้เอามาคิดต่อ
เห็นด้วยกับฉันมั้ย คนที่รู้ทั้งรู้ว่าไม้เหม็น แต่ก็ยังเก็บมาดมอยู่ได้เนี่ย...
"ไม่โง่ก็โรคจิตนะ"
จนเรื่องต่างๆ เหตุต่างๆที่ทำให้เราโกรธมันดับไปหมดแล้ว แต่เราก็ยังเก็บมาคิดมาแค้นอยู่นั่นแหละ ไม่รู้เสียดายอะไร...
ทั้งๆที่รู้ว่าทำให้เป็นทุกข์ แต่ก็เก็บความคิดแค้นมาเผาใจอยู่เรื่อยๆ
หรือไม่ต้องเรื่องความโกรธก็ได้ เรื่องอะไรๆที่มันผ่านไปแล้ว แต่หลายครั้ง เราก็ยังเก็บโน่นเก็บนี่มาคิด มากังวล มาเสียใจ...อะไรก็แล้วแต่
ฉันคนหนึ่งล่ะ ที่เคยเป็น แล้วฉันก็คิดว่า ทุกคนก็คงเคยเป็น
คราวหลังถ้าเป็นอีก ลองบอกตัวเองสิว่า... "แน่ะ หยิบไม้เขี่ยหมาเน่ามาดมอีกแล้วนะเรา"
ดูซิว่า ยังจะอยากเก็บไม้เหม็นๆไว้ดมอีกมั้ย...
สนธยา จันทร์วิภาสวงศ์
ที่มา: forward mail
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น